*****
Het is hartje zomer. Gianni woont samen met zijn bejaarde moeder in Rome en krijgt bezoek van zijn huisbaas. Hij loopt achter met de huur en heeft diverse schulden. Het is bijna 15 augustus, Ferragosto, de nationale feestdag waarop iedereen voor een paar dagen de drukke stad ontvlucht voor de ontspanning en om lekker te eten. De huisbaas wil Gianni een deel van zijn schuld kwijtschelden als hij tijdens Ferragosto op diens moeder wil passen. Gianni stemt toe met de sombere gedachte dat hem een paar saaie dagen staan te wachten.
Met ‘Pranzo di Ferragosto’ levert regisseur Gianni di Gergorio, die zelf voor de hoofdrol tekent, een sterk filmdebuut. De film is met veel gevoel gemaakt. Dat is niet zo verwonderlijk, want Di Gregorio is enige zoon van een weduwe en zijn huisbaas heeft hem daadwerkelijk een dergelijk verzoek gedaan. Maar deze heeft Di Gregorio geweigerd met veel vertoon van gekwetste eigenwaarde. Sindsdien heeft Di Gregorio zich echter menigmaal afgevraagd hoe het zou zijn vergaan als hij wel had toegestemd.
Het verhaal begint met het verzoek van de huisbaas. Gianni stemt toe en zit door bepaalde omstandigheden binnen enkele uren niet met twee oudere dames opgescheept, maar met vier. Hij heeft er een fulltime baan aan de vrouwen te verzorgen en tevreden te houden. Saai worden de dagen daardoor zeker niet. De dames zijn misschien niet meer zo vlot, maar hebben wel duidelijk hun eigen karakter. Dit leidt tot irritaties en kleine onderlinge botsingen en Gianni doet er alles aan de vrede te bewaren.
Di Gregorio speelt de rol van Gianni overtuigend. De enigszins vermoeide man van middelbare leeftijd slooft zich uit voor de dames, die zeker niet de makkelijksten zijn. Hij doet dit uiteindelijk niet zozeer voor het geld, maar veeleer uit oprechte zorgzaamheid. Gelaten ondergaat hij de grillen van zijn moeder (Valeria De Franciscus), Luigi’s moeder (Marina Cacciotti), tante Maria (Maria Cali) en Grazia (Grazia Cesarini Sforza). Liefdevol kookt hij voor hen, sleept de televisie heen en weer en houdt slapend de wacht.
De kracht van de film zit in een combinatie van factoren. De film is vooraleerst prachtig in beeld gebracht. De kijker proeft, voelt en ruikt de warme, zomerse leegte in Rome. Deze staat in schril contrast met de drukte van de vier dames in huis en Gianni laveert op zijn eigen serene wijze overal tussendoor. De hoofdrolspelers zijn verder stuk voor stuk geloofwaardig. Ze zijn soms lief, soms gehaaid, maar altijd echt. ‘Pranzo di Ferragosto’ blinkt tenslotte uit in eenvoud. Tierelantijnen, ingewikkelde verhaallijnen en special effects zijn volledig overbodig. Het overtuigende en veelal ingetogen spel van de acteurs maakt het een genoegen naar de film te kijken.
Het thema van ‘Pranzo di Ferragosto’ lijkt makkelijk te kunnen verzanden in een melancholieke verhandeling over de eenzaamheid en kwetsbaarheid van oudere mensen. Di Gregorio weet het echter zeer geraffineerd aan te pakken. Hij brengt de verhoudingen tussen de hoofdpersonen heel subtiel en vol gevoel naar voren en levert hiermee een zeer sympathieke film af