***
In Mammoth stelt regisseur Lucas Moodysson de moderne maatschappij aan de kaak. Het leven lijkt het succesvolle en welvarende echtpaar Leo (Gael García Bernal) en Ellen (Michelle Williams) Vidales toe te lachen, maar eigenlijk is dat maar uiterlijke schijn. Ellen en Leo hebben steeds minder tijd voor elkaar en hun dochtertje Jackie (Sophie Nyweide). In een globaliserende wereld blijkt het eenvoudige gezinsgeluk moeilijk te behouden.
Leo is oprichter van een spelletjeswebsite en leeft in de snelle wereld van geld en uiterlijk vertoon. Tijdens een zakenreis naar Thailand beseft hij dat zijn leven wordt geleid en dat hij de regie erover heeft verloren. Als een laatbloeiende hippie gaat hij los op een eiland vol toeristen en hoeren. Weet hij zich echter te behoeden voor wel al te vrije gevoelens?
In New York kampt Ellen met andere problemen. Ze werkt hard als kinderchirurg en voelt de band met haar dochter tussen de vingers door wegglijden. Jackie gaat liever met nanny Gloria op stap dan pizza’s bakken met haar moeder. Moeder beklaagt zich tegenover de nanny, maar schaamt zich er tegelijkertijd voor. Ze beseft heel goed dat zijzelf niet genoeg tijd voor haar dochter heeft.
Nanny Gloria heeft op haar beurt weer haar eigen problemen. Ze heeft haar twee zoons in de Filippijnen achtergelaten om geld te verdienen in het Westen. De nanny worstelt met het feit dat haar zoons niet goed begrijpen dat zij dit voor hen doet. Op een akelige manier komt zij erachter dat niet alles draait om geld verdienen.
Moodysson heeft duidelijk kritiek op de manier hoe wij tegenwoordig ons leven indelen. De globalisatie heeft zo’n impact dat niemand er meer onderuit kan. Het verhaal van arm en rijk is mooi door elkaar verweven en versterkt deze stelling. De werelden van Gloria en Ellen lijken mijlenver uit elkaar te liggen, terwijl beiden in hetzelfde huis vertoeven.
De film is zeer mooi geschoten en heeft aanstekelijke muziek. De beelden zijn sfeervol en wat dat betreft is de film een lust voor het oog. Het verhaal is ook goed, maar komt toch niet volledig uit de verf. Moodysson heeft bijna twee uur nodig om zijn verhaal te vertellen, maar verzuimd deze tijd te gebruiken om de karakters uit te diepen. De werkelijke gevoelens van de personages komen daardoor net niet genoeg tot uiting.