***
In een afgelegen streek in Frankrijk vecht een boerengemeenschap tegen de grillen van het kapitalisme. De boeren zijn verenigd in een coöperatie en maken de beslissingen gezamenlijk. Het economische getij zit tegen en de vraagt rijst of ze moeten meegaan in schaalvergroting en ongewenste modernismen. De jonge boer Johann (Vincent Rottiers) is hier faliekant tegen. Geen haar op zijn hoofd die eraan denkt zijn bedrijfsvoering te veranderen. Kan hij zijn rug recht houden?
Regisseur John Shank, die een deel van het scenario voor zijn rekening heeft genomen, schildert met zijn debuutfilm L’Hiver Dernier een fascinerend beeld van het Franse platteland en zijn markante bewoners. Hij toont hoe de boeren in een klein gehucht gebukt gaan onder de economische tegenwind en hoe zij pogen het hoofd boven water te houden. De gemeenschapszin is groot. De problemen zijn echter nog groter. De boeren beseffen dat zij hun bedrijfsvoering moeten aanpassen, maar kampen met een morele tegenzin.
Johann staat het sterks in deze overtuiging. Als geboren boer is hij opgegroeid in de natuur en tussen de koeien. Waar enkele boeren geluiden laten horen dat veranderingen uiteindelijk toch wel noodzakelijk zullen zijn, weigert de jonge boer op enigerlei wijze toe te geven. Zijn stem blijkt sterk binnen de coöperatie. Het respect voor zijn overleden vader, van wie hij de boerderij heeft geërfd, is bij de overige boeren nog steeds groot. Aanvankelijk lijkt Johann het goed te kunnen rooien, maar als de winter zijn intrede doet slaat het noodlot toe.
Shank vertelt het verhaal in eenvoudige bewoordingen. Of beter: beelden. Pas na een minuut of twintig worden de eerste woorden gewisseld. De eerste beelden tonen de schoonheid van de natuur. Johann hoedt zijn kudde, hooit het gras en slaapt als een cowboy bij een kampvuur in de open lucht. Af en toe bezoekt hij ’s nachts zijn vriendinnetje Julie (Anaïs Demoustier). Daarna zien we de dorpelingen en komen we langzaam achter de onderlinge verhoudingen.
De film is sober van kleur en creëert hierdoor een onbestemde tot soms onheilspellende sfeer. Het tempo en de weinig gesproken woorden zijn de kracht van de film, maar tegelijkertijd soms ook de zwakte. Want wie is die jongen, die daar af en toe op zijn erf rondloopt? En wat is er nou met zijn zus? Deze en meer vaagheden worden uiteindelijk wel duidelijk, maar de onduidelijkheid kan aanvankelijk wel tot enige irritatie leiden.
Shank dringt zijn mening niet te veel op. Het moge duidelijk zijn dat hij het betreurt dat de charme van het platteland te grabbel ligt, maar hij laat ook zien dat dit misschien onvermijdelijk is. Want wat is het alternatief? De weg die Johann neemt, blijkt ook niet heiligmakend. Hebben de boeren die veranderingen willen niet gelijk? Wil je als bedrijf voortbestaan, moet je eigenlijk wel aan schaalvergroting doen. Maar dat is tegelijk het probleem van de koppige Johann. Het boerenleven is voor hem niet alleen een bestaanswijze, het is zijn levenswijze. En die geef je niet zomaar op.