***
Frans (Olivier Gourmet) en Lisa (Maryline Canto) zijn al jaren gescheiden als ze besluiten samen vanuit Brussel naar de Alpen te rijden om hun zoon Jack (Adrien Jolivet) in het ziekenhuis te bezoeken. Jack heeft een skiongeluk gehad en blijkt zich niet goed verzekert te hebben. Na vijftien jaar is het tweetal weer voor een korte tijd op elkaar aangewezen. Wat is er nog over van het verleden en wat voelen de deze twee mensen nog voor elkaar?
La Tendresse (de tederheid) speelt zich af over twee dagen. Het echtpaar hoort van het ongeluk, stapt in de auto, rijdt door een prachtig decor van blauwe luchten en grijs-witte bergen en arriveert in het vervreemdende Flaine, een modernistisch betonnen dorp, dat verrassend goed opgaat in de omgeving. De saaie hotelkamers staan in schril contrast met het idee van levendig skidorp. Maar van een skisfeer moet de film het – buiten de aantrekkelijke openingsscène en een aandoenlijke nachtscène op de piste – ook niet hebben. Het gaat om de interactie tussen vader, moeder en zoon. Het gegeven van gescheiden mensen die door omstandigheden weer met elkaar worden opgescheept is zeker niet nieuw.
Toch behandelt regisseur Marion Hänsel (The Quarry, Si le Vent Soulève les Sables) het thema vanuit een interessante invalshoek. Waar in de meeste films de oud-geliefden elkaar in de haren vliegen en daarna óf de liefde hervinden óf elkaar echt naar het leven staan, daar blinkt La Tendresse uit in tederheid. Frans en Lisa gaan geen strijd aan. Ze hebben het leven aanvaard zoals het is en maken elkaar geen verwijten. Toch zien we af en toe in de dialogen subtiele sporen van spijt. We zien ook kleine irritaties die voortkomen uit oude omgangsvormen. Hänsel zegt een eenvoudige, rechtlijnige film te hebben willen maken over gewone mensen. Ze wilde een herkenbaar verhaal vertellen over iets dat we allemaal zouden kunnen meemaken. De film moet het dus niet hebben van de actie, maar van het spel en de sfeer.
De karakters zijn interessant en vooral Canto en Gourmet acteren erg goed. Lisa is een onhandig en zorgeloos type, maar wel actief en ondernemend. Frans is juist wat afwachtend en soms knorrig en kortzichtig. Niettemin komt hij sympathiek over. Je begrijpt dat deze twee mensen ooit van elkaar gehouden hebben, maar je ziet ook waarom ze zijn gescheiden.
Toch vraag je je na afloop van de film af waar je nou precies naar hebt gekeken. Wat is er eigenlijk nou allemaal gebeurd? Het verhaal is werkelijk af en toe aan de saaie kant. Sommige shots zijn te lang uitgerekt, of lijken helemaal niet ter zake te doen. En wat is er zo speciaal aan deze mensen dat je hun verhaal wilt kennen? Ze zijn alleen maar even naar Flaine gereden, hebben de spullen van hun zoon ingeladen en zijn met zijn allen teruggereden. Maar terwijl je je dit afvraagt, zie je weer de stuntelende Lisa met haar billen over het sneeuw glijden en je krijgt Frans weer voor ogen die het tafereel glimlachend gadeslaat. En dan bedenk je dat deze twee mensen ooit heel veel van elkaar hebben gehouden. En dat het houden van misschien wel verdwijnt, maar de tederheid niet.