****
In de zomer van 2004 doet een jonge vrouw aangifte van aanranding in een trein door een groepje allochtone jongeren. De jongens zouden haar met hakenkruizen hebben beschilderd en met een mes hebben bewerkt. Haar verhaal is flinterdun, maar er ontstaat een waar mediacircus en heel Frankrijk staat op zijn kop. Uiteindelijk blijkt de vrouw alles uit haar duim te hebben gezogen. Dit gegeven inspireerde André Téchiné tot La Fille du RER, een fictieve reconstructie van de gebeurtenissen.
De jonge vrouw Jeanne (Emilie Dequenne) woont samen met haar moeder Lousie (Catherine Deneuve) in een buitenwijk van Parijs. Jeanne is werkeloos en lijkt niet veel moeite te willen doen om een baan te vinden. Moeder Louise doet er alles aan haar dochter te stimuleren het solliciteren serieus te nemen. Tijdens het dagelijkse skeelertochtje ontmoet Jeanne de jonge zelfverzekerde Franck (Nicolas Duvauchelle). Deze ontmoeting lijkt het begin van haar geluk, maar betekent uiteindelijk haar ongeluk.
La Flle du RER is een mooi gefilmd verhaal over een jonge, enigszins onzekere en verliefde jonge vrouw die door een traumatische gebeurtenis tot een onbegrijpelijke daad komt. Téchiné deelt het verhaal in twee delen, waarbij het eerste deel gaat om de omstandigheden die leiden tot het verhaal van Jeanne. Het tweede deel behandelt de consequenties van de leugen.
De rollen van Jeanne en Franck worden overtuigend gespeeld. Vooral Emilie Dequenne weet zeer goed de tere jonge vrouw neer te zetten, die misschien wel een vreselijke daad heeft begaan met haar leugen, maar ook van vlees en bloed is. Ze geniet op haar manier van het leven en heeft haar dromen. Doordat deze door een vreselijke gebeurtenis uit elkaar vallen, stort ook haar wereld in.
Téchiné brengt een interessante kwestie naar boven. Jeanne heeft een daad begaan in een opwelling en kon de gevolgen niet goed overzien. Je kunt je afvragen of de hele affaire haar eigenlijk wel is aan te rekenen. De pers en zeker ook de politiek zijn wel heel gemakkelijk in het ongeloofwaardige verhaal gedoken. Jeanne heeft het vuurtje dan wel aangestoken, de pers en politiek hebben het aangewakkerd en daarmee het hele land in vlammen gezet.
De film is zeer sfeervol opgenomen. De kleurrijke beelden en muziek van onder meer Bob Dylan versterken de gevoelens die de personages oproepen. Wat dat betreft is La Fille du RER heerlijk om naar te kijken. Toch is gedurende de film een belangrijk punt dat frustreert. Als kijker verwacht je dat Téchiné een diepere verklaring geeft waarom Jeanne tot haar daad komt. En dat doet de regisseur niet. Je ziet hoe het gaat, maar niet waarom het zo gaat. Misschien had Téchiné zich meer op de gevolgen van de gebeurtenissen moeten richten. De vraag naar de verantwoordelijkheid van pers en overheid kan namelijk best nog worden uitgediept. Aan de andere kant zou dan het mooie spel van Emilie Dequenne waarschijnlijk minder aan bod komen, en dat is juist het sterke punt in de film.