***
Regisseur Saverio Costanzo doet met De Eenzaamheid van de Priemgetallen een poging het gelijknamige boek van Paolo Giordano te verfilmen. Een priemgetal kan alleen door 1 en zichzelf worden gedeeld. Dit gegeven maakt deze getallen speciaal, maar daarmee ook eenzaam. Alice en Mattia zijn priemgetallen. Ongrijpbaar voor anderen vinden ze elkaar. Maar hoe ver gaat die band? Priemgetallen staan nooit naast elkaar en er blijft dus altijd sprake van afstand.
Alice (Alba Rohrwacher, Martina Albano (als meisje) en Arianna Nastro (als adolescent)) moet als zevenjarig kind tijdens haar vakantie tegen haar zin naar de skiles Het is een mistige dag en ze zondert zich even af van haar klasje om te plassen. Ze raakt de anderen kwijt en besluit alleen de berg af te dalen. Ze raakt ten val en houdt hier een blijvende verlamming aan haar been aan over. De handicap maakt het meisje een buitenbeentje. De ‘mankepoot’ wordt op school flink gepest en trekt zich steeds meer terug in haar schulp.
Mattia (Luca Marinelli, Tommaso Neri (als jongen) en Vittorio Lomartire (als adolescent)) is hoogbegaafd en heeft een zusje die het tegenovergestelde is. Hij zit samen met haar in de klas en probeert haar zo goed als het kan bij te staan. Maar zijn klasgenootjes vinden haar maar een vreemde vogel. Hij schaamt zich voor haar en als hij samen met zijn zusje eindelijk eens op een verjaardagsfeestje wordt uitgenodigd, besluit hij zijn zusje voor een uurtje op een bank in het park te ‘parkeren’. Hij wil nu eens geen last van haar hebben. Bij terugkomst is zij verdwenen.
Zoals de titel verraadt hebben Alice en Mattia moeite met hun omgeving. Door de traumatische ervaringen in hun jeugd zijn ze gesloten naar de buitenwereld, die hun niet lijkt te begrijpen. In elkaar menen ze iets te herkennen. Toch weten ze niet goed hoe ze zich aan elkaar moeten binden. In verschillende scenes wordt dit heel mooi uitgedrukt. De fotografie is prachtig en het spel is goed. Vooral de jeugdige Alice maakt indruk. Ze komt koel en afstandelijk over, maar je ziet haar hunkeren naar erkenning.
Costanza volgt het verhaal van Giordano redelijk secuur, maar gooit de chronologie enigszins door elkaar en knipt enkele verhaallijnen in stukken. Zo ziet de kijker in delen hoe het ongeluk van Alice gebeurt en hoe Mattia tot zijn daad komt. De fragmenten worden afgewisseld met latere perioden waarin we de jeugdige, adolescente en volwassen Alice en Mattia beter leren kennen. We komen langzaam achter hun motieven, onzekerheden, twijfels en verwachtingen. Voor de film werkt dit zeker goed, maar het maakt het wat dramatischer dan het boek. Zeker niet verkeerd, maar je moet er zin in hebben.