***
Louise (Sophie Quinton) komt terug van een zakenreis en hoort van een buurvrouw dat er in de straat een moord is gepleegd. Een jonge vrouw is op straat aangevallen en daarna een portiek ingesleept, maar niemand heeft iets gehoord of gezien. De stad is van slag en Sophie merkt dat sommige buren meer weten dan ze los willen laten.
Regisseur Lucas Belveaux levert met ’38 Témoins’ een aantrekkelijk film af. De beelden zijn prachtig geschoten en de sfeer is treffend. Scenes van het drukke werk in de vroege ochtend in de haven van Le Havre en het binnenloodsen van de enorme vrachtschepen zijn een lust voor het oog. Evenals de verlaten stilte in de straten en zon die de stad even later voorzichtig begint op te warmen.
Het verhaal begint sterk. Pierre (Yvan Attal), de man van Louise, was aan het werk tijdens de moord en kan zijn vrouw dus niets over het gebeurde vertellen. De buren trekken zich het lot van de vermoorde vrouw erg aan en leggen bloemen voor de portiek. De lokale kerk kondigt een speciale herdenkingsmis aan. Louise begrijpt de enorme meelevendheid niet helemaal. Natuurlijk is het vreselijk als iemand wordt vermoord, maar eigenlijk kende niemand haar.
De spanning stijgt als de buurvrouw tussen neus en lippen door laat blijken dat haar man wel thuis was en als een journaliste (Nicole Garcia) zich in de materie verdiept en zich steeds meer een weg door het zwijgzame doolhof baant. Er is meer aan de hand, maar wat? Het antwoord volgt snel en vanaf dat moment neemt de film inhoudelijk een wending. Niet langer gaat het om de zoektocht naar wat er is gebeurd, maar om de vraag hoe het is gebeurd en vooral over wat er daarna is gebeurd. De film draait van suspense naar psychologie. Wat leeft er in de hoofden van de buurtbewoners en waarom handelen ze zoals ze handelen? Met uiteindelijk een filosofisch antwoord op een morele kwestie. Vooral het spel van Yvan Attal spreekt op dit punt aan. De in zichzelf gekeerde binnenvetter werkt op de zenuwen, maar roept toch ook sympathie op.
De omslag in de film gaat geleidelijk en is niet echt storend. Toch wringt hier wel een beetje de schoen. Er wordt een spanning opgebouwd, die verwachtingen opwekt over het vervolg van de film. Als kijker verwacht je een climax, maar die komt niet. Halverwege de film weet je al hoe het zit. Het gaat er dan alleen nog maar om wat de motieven van betrokkenen zijn en hoe men met zijn eigen handelen omgaat. Maar dat wordt dan wel weer goed uitgewerkt en de film blijft daardoor zeker boeien.